Pucharek oficerów z batalionu szczycieńskich strzelców

Srebrny pucharek będący pamiątką po kursie jazdy konnej, zakończonym w latach 1904/1905 przez oficerów 1. (Wschodniopruskiego) Batalionu Strzelców ze Szczytna.

Na pucharku wymienionych jest sześciu oficerów batalionu szczycieńskich strzelców, w tym dwóch braci Gercke, którzy zapisali się w historii. Hubert Gercke miał nawet swoją ulicę w Szczytnie – obecnie noszącą nazwę Kazimierza Pułaskiego – naprzeciwko cmentarza ewangelickiego.

Reitstende 1904/05

v. Dunker, Gercke (Hubert) Loesch, Krieger, Gercke (Rudolf), Lohmann.

Monogram: „J B 1" / „Jäger Bataillon 1"

R. Höer to złotnik działający w Görlitz od 1856 roku.

Hubert Gercke urodził się 1 kwietnia 1881 roku w Mikołajkach, zmarł 7 grudnia 1942 roku w Görlitz. Był starszym bratem Rudolfa. 22 marca 1899 roku, jako podchorąży, rozpoczął służbę w szczycieńskim batalionie strzelców. 16 listopada 1899 roku awansował na chorążego, a 18 sierpnia 1900 roku – na podporucznika. Po dalszym awansie na porucznika 18 października 1909 roku został mianowany adiutantem w swoim batalionie. Jednocześnie, z awansem na kapitana 1 października 1913 roku, dołączył do sztabu batalionu. Walczył 23 i 24 sierpnia 1914 roku w bitwie pod Łyną i Orłowem, a później na froncie wschodnim. Przez pewien czas znajdował się w rezerwowym batalionie strzelców, jednak 13 lipca 1916 roku powrócił do głównego batalionu. Jesienią 1916 roku zastępował na stanowisku dowódcy batalionu majora von Zimmermanna. 16 stycznia 1917 roku został przeniesiony do 446. Pułku Piechoty jako zastępca dowódcy.

W czasie wojny otrzymał oba stopnie Krzyża Żelaznego, Krzyż Rycerski Królewskiego Orderu Domowego Hohenzollernów z mieczami oraz czarną odznakę za rany. Po demobilizacji powrócił do batalionu strzelców.

Był odpowiedzialny za zwalczanie rewolucji na terenie Szczytna i regionu. W połowie lutego 1919 roku opublikował w kilku dużych gazetach apel: „Po chwalebnej walce na ziemiach Prus Wschodnich, w rozległych terytoriach Rosji, na lodowych górach Włoch i francuskiej ziemi rozoranej wybuchami granatów, Yorckschen Jäger wrócili do Małej Ojczyzny. Nowe niebezpieczeństwa wyrastają teraz na wschodzie naszej ojczyzny i grożą nam zmiażdżeniem. Ponownie zatem wezwanie do broni skierowane jest do wszystkich mężczyzn, którzy kochają ojczyznę. Na cześć „Żelaznego Yorcka”, którego imię z dumą nosi batalion – 1. Batalion Strzelców zbuduje Freikorps Yorcka. To zadanie polega na stworzeniu nowej siły, inspirowanej starym duchem strzelców Yorcka, godnej bohaterów Orłowa - Łyny, szturmowców Monte Tomba i wojowników Cambrai. Wiadomości i meldunki na piśmie lub osobiście do 1. Batalionu Strzelców, Szczytno, Prusy Wschodnie. Dokumenty wojskowe (świadectwo zwolnienia) muszą być dołączone lub zabrane ze sobą. Przydział zgodnie z podanymi kwalifikacjami. Darmowa podróż do Szczytna na podstawie biletu wojskowego.

1. (Wschodniopruski) Batalion strzelców Grafa yorcka von Wartenburga. 

gez. Gercke, kapitan i dowódca Batalionu.

1 października 1919 roku H. Gercke został przeniesiony do 39. Pułku Piechoty Reichswehry, a rok później został dowódcą kompanii w 2. Pułku Piechoty w Olsztynie, do którego należał batalion szczycieński. 1 października 1921 roku dołączył do sztabu I batalionu, gdzie 1 lipca 1922 roku awansował na majora. Od 1 października 1927 roku pełnił funkcję nauczyciela w Szkole Piechoty w Dreźnie, a 1 lutego 1928 roku został podpułkownikiem. 1 lutego 1931 roku awansował na pułkownika i objął dowództwo 6. Pułku Piechoty w Lubece. 1 października 1933 roku awansował na generała majora, a 1 czerwca 1935 roku – na generała porucznika i dowódcę 2. Dywizji Piechoty w Szczecinie. W styczniu 1941 roku został dowódcą Dywizji z zadaniami specjalnymi nr 401, jako następca Oskara von Hindenburga. 10 stycznia 1942 roku mianowano go komendantem obozów jenieckich w I Okręgu Wojskowym z siedzibą w Królewcu.

Rudolf Ernst Otto Gercke urodził się 17 sierpnia 1884 roku w Mikołajkach, zmarł 17 lutego 1947 roku w Marburgu. Był młodszym bratem Huberta Gercke. 27 lutego 1903 roku wstąpił jako podchorąży do szczycieńskiego batalionu strzelców. 18 października 1903 roku został mianowany chorążym, a 18 sierpnia 1904 roku – podporucznikiem.

Od 1 października 1911 do 21 lipca 1914 roku był oddelegowany do Pruskiej Akademii Wojennej, gdzie 18 sierpnia 1912 roku awansował na porucznika. Po powrocie do batalionu służył jako adiutant. Wraz z bratem walczył 23 i 24 sierpnia w bitwie pod Łyną i Orłowem. Przesłuchiwał schwytanego pod Ruskowem (między Nidzicą a Wielbarkiem) generała, dowódcę XV Korpusu – Nikołaja Nikołajewicza Martosa. Następnie walczył na froncie wschodnim. 28 listopada 1914 roku awansował na kapitana, a 1 grudnia został dowódcą kompanii. 2 maja 1915 roku przeniesiono go do sztabu XI Korpusu Armijnego, a 18 lipca tego samego roku – do Sztabu Generalnego Armii. Służył następnie przy Armii nad Bugiem, Korpusie Falkenhayna oraz Grupie Armii von der Marwitz.

26 sierpnia 1939 roku został szefem transportu w Naczelnym Dowództwie Wojsk Lądowych (OKH). Po nieudanym zamachu na Adolfa Hitlera 20 lipca 1944 roku Gercke zyskał uznanie Führera za swoją „nienaganność”. Podczas narady 31 sierpnia 1944 roku Hitler miał powiedzieć: „...w dziale Sztabu Generalnego, którego szef – Gercke – był całkowicie w porządku, nie znaleziono ani jednego człowieka, który miałby z tym coś wspólnego...” To zaufanie sprawiło, że Hitler powierzył mu organizację operacji transportowej w trakcie ofensywy w Ardenach, z której wywiązał się sprawnie. 8 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli, gdzie zmarł w 1947 roku w szpitalu wojskowym.