Opaleniec - kościół i cmentarz katolicki

Katoliccy mieszkańcy Opaleńca aż do połowy XIX w. uczęszczali głównie do położonego po drugiej stronie granicy kościoła w pobliskich Chorzelach. W 1853 r. ksiądz Walenty Tolsdorf zakupił tu parcelę pod cmentarz katolicki. Od tego czasu, cztery razy w roku, nabożeństwo w Opaleńcu odprawiał ksiądz z Lesin Wielkich. W 1856 ks. Józef Jordan z Lesin Wielkich utworzył tu szkołę katolicką. W 1872 r. nominację na placówkę Wielbarską otrzymał ksiądz Jan Nepomucen Szadowski. Do jego obowiązków należała również opieka nad Opaleńcem. W maju 1873 r. wytyczono miejsce pod kościół. Jednak policja, w związku z trwającym w Prusach kulturkampfem, cofnęła wydane wcześniej pozwolenie na budowę. Ponowną zgodę udało się uzyskać jeszcze w lipcu tego samego roku. 5 sierpnia 1873 r. wmurowano kamień węgielny pod przyszłą świątynię. Do końca roku wzniesiono kościół i plebanię z pomieszczeniami szkolnymi. Budowę zrealizowano i kościół wyposażono w sporej mierze dzięki pomocy różnych stowarzyszeń katolickich oraz osób prywatnych. W 1875 r. zainstalowano pochodzące z kościoła w Klewkach organy. Dzwony ufundowali wspólnie ks. Tolsdorf oraz Anna Adelstein.
Poświęcenie nowej świątyni (Opieki Świętego Józefa) odbyło się 25 listopada 1873 r. Uroczystości przewodniczył ks. Walenty Tolsdorf. W wydarzeniu uczestniczyli również miejscowi protestanci, jaki i ludność polska z drugiej strony granicy.
Kościół w Wielbarku zbudowano dopiero 7 lat później, pomimo tego to Wielbark był siedzibą parafii. Spowodowało to powstanie powiedzenia: „ Opaleniec miał kościół bez księdza, a Wielbark księdza bez kościoła”. 4 czerwca 1926 r. w Opaleńcu powstała oddzielna parafia.
Na przykościelnym cmentarzu zachowało się trochę starych nagrobków i ciekawych krzyży. W południowo-zachodnim rogu cmentarza usytuowana jest mogiła wojenna jeńca rosyjskiego zmarłego 12.11.1918 r. W środkowej części cmentarza znajduje się natomiast kwatera, w której pochowano 4 żołnierzy armii niemieckiej poległych w marcu 1915 r.