Faryny lokowano 30 stycznia 1662 roku na 60 włókach lasu. W dokumencie lokacyjnym teren przyszłej wsi nazwano dziczą. Lokatorzy: Wojtek Marczinzek i Paul Lasers z Kiełbonek wspólnie pełnili urząd sołtysa. Pozostali osadnicy otrzymali 5 lat zwolnienia z podatków. W drugiej połowie XVII wieku właścicielem karczmy był tu Casper Bieber, natomiast w połowie XVIII wieku Albert Maletius. W latach 60. XIX w. gospoda należała do Goronzego. W 1858 roku było tu już 80 dymów i 686 mieszkańców. Wieś rozwijała się dzięki bliskości granicy. W trakcie powstania styczniowego mieszkańcy terenów przygranicznych pomagali przemycać broń dla powstańców. Zajmował się tym między innymi kupiec Dorsch z Faryn. Faryny były siedzibą gminy, w skład której wchodziły również Wysoki Grąd, Borki Rozowskie, Kowalik, Kwiatuszki i Długi Borek. Wójtem od 1818 roku do 1919 roku był przedstawiciel rodziny Hertzberg.
Pieczątki gminny w Farynach. Ze zbiorów M. Rawskiego.
Dwór Hertzbergów znajdował się na północ od Faryn. W latach 1906–1910 liczący 900 mórg majątek Maxa Hertzberga został rozparcelowany. Należącą do niego gorzelnię zakupił z przeznaczeniem na mieszkania Michael Spriewald. Przed I wojną światową z gorzelni tej przemycano do Polski znaczne ilości wódki. W majątku już przed 1879 rokiem działała cegielnia. Hertzberg zachował dwór z sadem i zajął się rządzeniem gminą oraz zarządzaniem polowaniami. Związek Hertzberga z o wiele młodszą żoną nie układał się, i na skutek konfliktu kobieta odebrała sobie życie. Po tym tragicznym wydarzeniu Hertzberg wydzierżawił resztę majątku i w 1919 roku wyjechał z córką do Mrągowa. Prawdopodobnie przed 1900 rokiem gospodarz Tutas rozpoczął produkcję dachówek. Potrzebną do produkcji glinę pozyskiwał w lesie nieopodal wsi. Miejsce po jej wydobywaniu nazwano „Glinką”. Surowiec był tak dobrej jakości, że pozyskiwali go tu nawet garncarze z Rozóg. Zakład upadł przed 1914 rokiem, przegrał konkurencję z nowocześniejszymi cegielniami z Rozóg. Około 1900 roku w kamiennym domu, należącym wcześniej do rzeźnika Daniela, niejaki Makówka założył mleczarnię. Przed I wojną światową jej właścicielem był już August Pichottka. Jeszcze przed wojną A. Pichottka wybudował gospodę. Powojenne trudności gospodarcze zmusiły go do zamknięcia mleczarni. Po wybuchu I wojny światowej położone przy granicy Faryny patrolowali żołnierze niemieccy. Następnie pojawiły się patrole armii rosyjskiej. Jeden z takich patroli zabił leśniczego Horna. Na założonym w połowie XIX wieku cmentarzu wiejskim znajduje się kwatera wojenna, w której spoczywa żołnierz niemiecki Otto Bost (poległy 11.11.1914 roku) oraz trzech bezimiennych żołnierzy armii rosyjskiej. W 1915 roku, gdy ostatecznie niebezpieczeństwo rosyjskie zostało odsunięte od granic, a wojska niemieckie zajęły ziemie polskie, podjęto decyzję o budowie kolejki wąskotorowej ze Spychowa przez Faryny i Rozogi do Ostrołęki. W 1916 roku firma Goldstein z Górnego Śląska założyła w Farynach tartak. W trakcie wojny Rosjanie zniszczyli tu 6 budynków mieszkalnych i 14 budynków gospodarczych.
W okresie międzywojennym we wsi działało kilkunastu rzemieślników. Spośród nich warto wymienić murarza Otto Pahlberga, który zajmował się również produkcją betonowych grobów. Faryny posiadały pocztę już przed I wojną światową. Pocztą, która wyposażona była w publiczny telefon, początkowo mieściła się ona w szkole. W 1933 roku do Faryn przybył Ernst Sawitzki, który wraz z żoną prowadził pocztę do 1945 roku. Szkoła w Farynach powstała już w połowie XVIII wieku. W 1800 roku uczęszczało do niej 70 uczniów. W XIX wieku drewniany budynek szkolny składał się z 2 klas i mieszkania nauczyciela. W 1900 roku był już za mały i dodatkowe pomieszczenia na klasy wynajęto od Agusta Lischewskiego. Nową szkołę w 1927 roku wybudowała firma Breyer z Rozóg. Składała się ona z 4 klas i mieszkań dla nauczycieli oraz budynków gospodarczych. W szkole znajdowała się też kuchnia, z której korzystały dziewczęta kontynuujące naukę. Przed I wojną światową gospody w Farynach prowadzili Adam Kolodzy, Curt Neumann i Rostek-Thiel oraz Pichotta, którego następcą po wojnie był Max Plewa. Po 1933 roku sklep spożywczy prowadził Gayk. W 1910 roku założono Ochotniczą Straż Pożarną. Johann Wiezorrek założył po 1918 roku klub sportowy. Jego uczestnicy grali głównie w piłkę nożną. Początkowo przeciwko niedzielnym rozgrywkom burzyli się starsi mieszkańcy. We wsi działał również Związek Kombatantów.
W Farynach w 1877 roku urodził się Jan Biały, gromadkarz, autor artykułów drukowanych w szczycieńskim „Mazurze” i „Mazurskim Przyjacielu Ludu”, który prowadził tu polską bibliotekę. Zmarł w 1943 roku i został pochowany na wiejskim cmentarzu. Przed plebiscytem, 18 kwietnia 1920 roku, zwolennicy Polski próbowali razem z studentem teologii Ewaldem Lodwichem zorganizować w Farynach zebranie plebiscytowe. Strona niemiecka sprowokowała bójkę, w trakcie której trzech Polaków mocno znieważono. Winni trafili do aresztu. Ostatecznie w trakcie plebiscytu wszyscy mieszkańcy wsi oddali swoje głosy za Niemcami.
W 1939 roku w Farynach było 113 gospodarstw i 857 mieszkańców. W trakcie wojny zbiegłym polskim robotnikom przymusowym pomagał Gustaw Duda z Faryn. Po wkroczeniu do wsi żołnierze Armii Czerwonej zabili 3 osoby. 13 mieszkańców Faryn poległo służąc w Wehrmachcie, jeden uznany jest za zaginionego.
.jpg)
